اثر پاکلوبوترازول بر برخی ویژگی های مورفولوژیک و فیزیولوژیک گل اطلسی تحت تنش خشکی

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر پاکلوبوترازول به عنوان یک آنتی جیبرلین بر برخی ویژگی های مورفوفیزیولوژیک گل اطلسی و تعیین مناسب ترین غلظت پاکلوبوترازول برای ایجاد مقاومت به تنش خشکی در این گیاه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه اجرا شد. پاکلوبوترازول در 4 سطح (شامل غلظت های صفر، 25، 50 و 75 میلی گرم در لیتر) و تنش خشکی در سه سطح (آبیاری هنگام رسیدن رطوبت خاک به 90 درصد ، 75 درصد و 50 درصد ظرفیت زراعی) فاکتورهای مورد بررسی در این آزمایش بودند. نتایج نشان داد که استفاده از پاکلوبوترازول باعث افزایش تعداد گل، وزن خشک اندام هوایی و تعداد شاخه فرعی شده است و استفاده از این ماده باعث کاهش ارتفاع بوته، وزن خشک ریشه و مقدار کاروتنوئید گردید. در حالی که پاکلوبوترازول اثر معنی داری بر میزان نشت یونی، تعداد شاخه اصلی و مساحت برگ نداشت. همچنین نتایج نشان داد که تنش خشکی باعث افزایش تعداد گل در بوته گردید و کاهش محتوای کلروفیل، کاروتنوئید، قطر گل، وزن خشک اندام هوایی و ریشه گیاه و سطح برگ اطلسی را در پی داشت. غلظت 75 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول بیشترین تاثیر را در کنترل ارتفاع اندام رویشی گیاه اطلسی تحت تنش خشکی از خود نشان داد. از طرفی با افزایش غلظت پاکلوبوترازول تحت تنش 50 درصد ظرفیت زراعی روند افزایشی در میزان کاروتنوئید و کلروفیل کل دیده شد. به طور کلی می توان استنباط کرد که پاکلوبوترازول توانسته است مانع کاهش مقدار کلروفیل و کاروتنوئید تحت شرایط تنش شدید خشکی شود و استفاده از آن تا حدی در غلبه بر عوارض جانبی ناشی از تنش خشکی موثر است.