مقایسه ی سلامت عمومی و رضایت از زندگی درپرستاران بخش های ویژه و عادی

رضایت اززندگی و سلامت عمومی پرستاران شاغل در بخش های مختلف بیمارستان، بعلت تمایز ماهیت تنش های شغلی موجود در هر بخش متفاوت است. از این رو مطالعه حاضر با هدف، تعیین و مقایسه سلامت عمومی و رضایت از زندگی در پرستاران بخش های عادی و ویژه بیمارستان های جنوب استان آذربایجان غربی انجام شد.
پژوهش حاضر مطالعه ای علی- مقایسه ای است. جامعه آماری مورد بررسی شامل تمامی پرستاران شاغل در سه بیمارستان جنوب استان آذربایجان غربی (میاندوآب، شاهین دژ و تکاب) در سال 1393 بود. از این میان تعداد 181 نفر (108 پرستار در بخش های عادی و 73 پرستار در بخش های ویژه) به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه سلامت عمومی و مقیاس رضایت از زندگی Diener بود. داده های حاصل از پژوهش با روش آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) وآمار استنباطی (آزمون ناپارامتریک من ویتنی و T-test)، در نرم افزار SPSSنسخه 20 و در سطح معنی داری 05/0=P تجزیه و تحلیل گردید.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد، بین میزان سلامت عمومی پرستاران بخش های ویژه و عادی تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0P=) و پرستاران بخش های ویژه از سلامت عمومی پایین تری نسبت به پرستاران بخش های عادی برخوردار بودند. در مولفه رضایت از زندگی، تفاوت معنی داری بین پرستاران بخش های ویژه و عادی وجود داشت (008/0=P)؛ به طوری که پرستاران بخش های عادی از رضایت از زندگی بالاتری نسبت به پرستاران بخش های ویژه برخوردار بودند.
نتیجه گیری کلی: نتایج نشان داد، درصد مولفه های سلامت عمومی و رضایت از زندگی در بین پرستاران بخش های عادی نسبت به بخش های ویژه بیشتر است. بنابراین توجه به ظرفیت های فردی افراد هم چون تاب آوری و سلامت عمومی جهت افزایش سلامت روانی و ارتقا سطح رضایت از زندگی پرستاران بخش های ویژه، ضرورت می یابد.