بررسی تاثیر تمرینات قدرتی و درمان مرسوم فیزیوتراپی بر انعطاف پذیری عضله همسترینگ در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن

شیوع زیاد کمردرد و ناتوانی ناشی از آن در انجام امور روزمره و اختلال در فعالیت های اجتماعی، تاثیر بسیار منفی روی بیمار و جامعه خواهد داشت. از این رو هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات قدرتی و درمان مرسوم فیزیوتراپی بر انعطاف پذیری عضله همسترینگ می باشد.
این مطالعه به صورت کاربردی انجام شد. تعداد 16 بیمار مبتلا به کمردرد با علت کوتاهی همسترینگ در این پژوهش شرکت کردند و به دو گروه مساوی تقسیم شدند. آن ها به طور تصادفی در گروه درمان مرسوم فیزیوتراپی و گروه درمان مرسوم فیزیوتراپی به همراه تمرین قدرتی همسترینگ در طول بلند قرار گرفتند. در قبل و بعد از پایان 12 جلسه؛ طول عضله همسترینگ با استفاده از گونیامتر و شیب سنج و انعطاف پذیری عضلات پشتی و همسترینگ با آزمون نشستن و رسیدن اندازه گیری شدند. تجزیه وتحلیل آماری به روش تی همبسته و مستقل از طریق نرم افزار 21 SPSS در سطح معناداری (05/0P≤) انجام شد.
یافته های مطالعه نشان داد که آزمون انعطاف پذیری عضلات پشتی و همسترینگ در هر دو گروه افزایش معناداری داشت (05/0P≤)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نگردید. اندازه طول عضلات همسترینگ تنها در گروه قدرتی و با روش SLR پس از یک دوره درمان افزایش معناداری را نشان داد (025/0P≤).
با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان چنین جمع بندی نمود که؛ به طور کلی افزودن تمرین قدرتی عضله همسترینگ در طول بلند به درمان مرسوم فیزیوتراپی سبب افزایش انعطاف پذیری عضلات پشتی و همسترینگ و درنتیجه بهبود کمردرد می شود.