جستاری تطبیقی در نمایشنامه های مرگ یزدگرد بهرام بیضایی و اهل الکهف توفیق الحکیم

در قرن اخیر آشنایی با ادبیات نمایشی و نمایشنامه های غربی به درک خلا تاریخی فقدان گونه نمایشی در ادبیات فارسی و عربی منجر شده است؛ درنتیجه، نمایشنامه نویسان و ناقدان نمایشی این کشورها به صرافت پژوهش در زمینه های فرهنگی و تاریخی جوامع خویش افتاده اند تا با پی جویی ریشه های این فقدان به خلق شکلی بومی از نمایش بپردازند. توفیق الحکیم و بهرام بیضایی را می توان از شهره ترین این افراد دانست. این دو نمایشنامه نویس در عین آشنایی با ادبیات نمایشی غرب، با زمینه های عرفی و روایی فرهنگ ملی خود نیز آشنایی دارند و در مسیر اندیشه ورزی و نمایشنامه نویسی خود کوشیده اند تا میان این دو ارتباط برقرار کنند. بیضایی و حکیم در طی این فرایند زبان نمایش را عاملی ماهوی ارتباطی دانسته اند؛ همچنین اشارات و برداشت های تاریخی و عرفی را در جنبه اسطوره ای و ویژگی بینامتنی آثارشان برجسته ساخته اند؛ درنتیجه، وقایع تاریخی را از روایت نقالانه دور ساخته و در بوته آزمون اشکال روایتی نو قرار داده اند. این پژوهش می کوشد تا با محور قرار دادن نمایشنامه مرگ یزدگرد بهرام بیضایی و اهل الکهف توفیق الحکیم جستاری تطبیقی در وجوه برجسته نمایشنامه های نویسندگان مذکور مانند اسطوره، بینامتنیت، سبک، زبان و زمان ارائه دهد.