بررسی مقایسه ای مقوله صلح پایدار از منظر اسلام و لیبرالیسم اخلاقی (کانتی)

صلح نه تنهایک نیاز بشری، که تحقق آن از آرمان های اساسی او در سرتاسر تاریخ زندگی-اش درزمین بوده است. زیرا تحقق تمام ارزش های عالی انسانی در سایه وجود فضایی آرام و به دور از کشمکش و ناامنی و تنازع ممکن است. این مسئله از ادوار قدیم تاریخ مورد توجه اغلب مکاتب بوده است. اما در این میان بسیاری از این مکاتب نتوانسته اند حق مطلب را برای تحقق صلحی انسانی و پایدار ادا کنند. در این میان، اسلام به عنوان مکتبی الهی با تکیه بر اصل کرامت و ویژگی های انسان و لیبرالیسم اخلاقی با تکیه بر اومانیسم، هریک بر مبنای مبانی نگرشی خود،به ارائه طرح صلح پایدار روی آورده اند. بر این مبنا، هدف از این پژوهش بررسی مقایسه ای مقوله صلح پایدار در مکتب اسلام و لیبرالیسم اخلاقی (کانتی) است. پرسش اصلی نیز این گونه مطرح می شود که دیدگاه اسلام و لیبرالیسم به مقوله صلح چیست و کدام یک از این دو، ویژگی های لازم و کافی را برای تحقق صلح پایدار دارا می باشد؟ فرضیه متوجه این است که اتکای هردو نگرش بر انسان است اما اسلام با نگاهی فراگیر و کمال طلبانه انسان و نیازهای او چون صلح را مورد توجه قرار می دهد. در نتیجه درمی یابیم که صلحی که اسلام آن را مطرح می سازد به دلیل الهی- انسانی و فطری بودن و به عنوان یکی از سرچشمه های منبع هویت انسانی و امنیت وجودی بشر، بمراتب امکان افزون تری در مقایسه با صلح لیبرالیستی که بعد مادی دارد در عرصه عمل دارد.