اثر مصرف کود نیتروژن و محلول پاشی سیتوکنین بر عملکرد دانه و صفات فیزیولوژیک گندم (Triticum aestivum L.) رقم چمران در شرایط تنش گرمای انتهای فصل

به منظور ارزیابی اثر سطوح کود نیتروژن و محلول پاشی سیتوکنین بر صفات فیزیولوژیک گندم رقم چمران در شرایط زمان کشت توصیه شده (بدون تنش) و کشت دیرهنگام (تنش گرمای انتهای فصل)، پژوهشی در سال زراعی92 -1391در مزرعه آموزشی، پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان اجرا شد. این پژوهش در دو آزمایش مستقل به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام گرفت. آزمایش اول شامل کاشت گندم در زمان کشت توصیه شده منطقه (15 آذر) و آزمایش دوم، زمان کشت دیرهنگام (30 دی) بود. در هر آزمایش، ترکیب های تیماری شامل چهار سطح کود نیتروژن (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) و سه سطح محلول پاشی سیتوکنین (صفر، 50 و 100 میکرومول) بودند. نتایج نشان داد که برهمکنش سه گانه زمان کشت، نیتروژن و سیتوکنین بر محتوای پرولین و شاخص سبزینگی، برهمکنش نیتروژن و سیتوکنین و برهمکنش زمان کشت و نیتروژن بر دوام سطح برگ، هدایت روزنه ای و عملکرد دانه اثر معنی دار داشت. بیشترین عملکرد دانه در تیمار توام 150 کیلوگرم نیتروژن و محلول پاشی 100 میکرومول سیتوکنین به دست آمد که البته با تیمار توام 225 کیلوگرم نیتروژن و محلول پاشی 100 میکرومول سیتوکنین و تیمار توام 150 کیلوگرم نیتروژن و محلول پاشی50 میکرومول سیتوکنین تفاوت معنی داری نداشت. نتایج این آزمایش نشان داد که افزایش مصرف کود نیتروژن و محلول پاشی سیتوکنین می تواند تا حدودی آثار منفی تنش گرمای انتهای فصل را در گندم کاهش دهد.