برآورد تبخیر و تعرق واقعی در مقیاس منطقه ای به کمک داده های سنجش از دور در دشت شهرکرد الف- مقایسه نتایج مدل های SEBAL و METRIC نسبت به اندازه گیری های لایسیمتری

روش های متداول برآورد تبخیر و تعرق ناشی از داده های نقطه ای هستند که کاربرد آنها محدود و قابل تعمیم به مناطق و حوضه های آبخیز وسیع نمی باشند. فناوری سنجش از دور این قابلیت را دارد که با استفاده از تصاویر ماهواره ای و برخی داده های هواشناسی مقدار تبخیر و تعرق را در منطقه ای وسیع برآورد نماید. در این پژوهش به مقایسه برآوردهای تبخیر و تعرق به کمک مدل های SEBAL و METRIC براساس داده های سنجنده ETM+ از ماهواره لندست7 نسبت به تبخیر و تعرق اندازه گیری شده از لایسیمتر در هفت تاریخ گذر ماهواره در محدوده دشت شهرکرد واقع در حوضه آبخیز رودخانه کارون پرداخته شد. نتایج نشان داد مدل SEBAL دارای کمترین مقادیر شاخص های NRMSE، MAE و MBE (به ترتیب برابر با 317/0، 503/1 میلی متر بر روز و 973/0- میلی متر بر روز) و بیشترین مقدار شاخص d (768/0) بوده است. شاخص های آماری مذکور برای مدل METRIC به ترتیب برابر با 420/0، 120/2، 023/2 و 646/0 بوده است. به طور کلی نتایج نشان داد مدل SEBAL از دقت بیشتری در برآورد تبخیر و تعرق نسبت به مدل METRIC تحت شرایط حاکم بر دشت شهرکرد برخوردار بوده است. تا زمانی که امکان تامین آمار کامل هواشناسی به صورت ساعتی فراهم آید و یا برخی اصلاحات بر مدل METRIC انجام شود، نتایج مدل SEBAL به واقعیت نزدیک تر بوده و لذا مدل SEBAL توصیه می شود.