ارتباط دانشگاه، صنعت و دولت با تکیه بر نقش نهادهای میانجی (موردپژوهی:کانون های هماهنگی دانش، صنعت و بازار)

پیشرفت فناوری تنها به کارکرد داخلی صنایع وابسته نبوده و متأثر از تعامل و روابط متقابل بنگاه ها با دانشگاه ها و سازمان های مرتبط دیگر است. در اقتصاد مبتنی بر دانش، همکاری سه رکن اساسی (دانشگاه ها و سازمان های تحقیق و توسعه، بخش صنعت و دولت) بهمنظور توسعه فناوری مورد تاکید بوده و یکی از سیاست های دولت ها به منظور تقویت ارتباط بین این ارکان، طراحی و ایجاد نهادهای واسطه ای است.
در مقاله حاضر ضمن مرور بر انواع الگوها و نظریه های ارتباط بین دانشگاه و صنعت از جمله الگوی خطی نوآوری، نظام نوآوری و مدل مارپیچ سه گانه، سیر تحولات در تعامل سه نهاد دانشگاه، دولت و صنعت در ایران در قالب ایجاد نهادهای واسطه ای بررسی می شود، سپس ضمن شناسایی کارکردهای اصلی نهادهای واسطه ای، با انجام موردکاوی سیاست ایجاد نهاد واسطه ای «کانون هماهنگی دانش، صنعت و بازار»، الگوهای حاکم و کارکردهای این نهاد واسطه ای مورد تحلیل قرار خواهد گرفت.