بررسی ژنتیکی اینتگرون ها در استافیلوکوکوس اورئوس های حساس و مقاوم به متی سیلین جدا شده از عفونت های بیمارستانی

اینتگرون ها عوامل ژنتیکی متحرکی هستند که در گسترش و حمل ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی موثرند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی، بررسی فراوانی اینتگرون های کلاس 1، 2 و 3 و مقایسه آن در ایزوله های MRSA و MSSA جدا شده از عفونت های کلینیکی می باشد.
در این مطالعه،50 ایزوله MRSA و 50 ایزوله MSSA از عفونت های مختلف بیمارستان ولیعصر شهر اراک جمع آوری گردید. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن تعیین گردید. سپس وجود ژن mecA جهت تایید مقاومت بررسی شد. فراوانی اینتگرون های کلاس 1 و 2 و 3 و حضور ژن های qacEDescription: Delta1 و ژن sul1 در ناحیه متغیر ایزوله ها با استفاده از روش PCR تعیین شد.
بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله ها مربوط به آنتی بیوتیک کلیندامایسین بود. تمامی ایزوله ها نسبت به ونکومایسین حساسیت نشان دادند.80 درصد از MRSA ها دارای اینتگرون کلاس 1و 12 درصد دارای اینتگرون کلاس 2 بودند. هم چنین تمامی ایزوله هایی که اینتگرون کلاس 1 درآن ها مشاهده شد حاوی ژن qacEDescription: Delta 1، sul1 نیز بودند. میزان فراوانی اینتگرون کلاس 1 و 2 به ترتیب در MSSAها40 درصد و 4 درصد بود. اینتگرون کلاس 3 نیز در ایزوله ها یافت نگردید.
میزان فراوانی اینتگرون کلاس 1، در سویه های MRSA و MSSAهای مورد مطالعه بسیار بالا می باشد که این عامل احتمالا می تواند نقشی در تسهیل گسترش سویه هایی با مقاومت دارویی داشته باشد. این یافته باید در نظر پزشکان بالینی و کمیته کنترل عفونت بیمارستان جدی تلقی شود.