بررسی مقایسه ای مقاومت خوردگی و ریزساختار پوشش های آلومینا بر روی آلیاژهای آلومینیوم 2024 و 6061 با استفاده از روش اکسیداسیون الکترولیتی پلاسما (PEO)

در این تحقیق پوشش های آلومینایی بر روی دو آلیاژ آلومینیوم Al2024 و Al6061 با استفاده از روش اکسیداسیون الکترولیتی پلاسما (PEO) اعمال شده و تاثیر زیرلایه ی آلومینیومی و ولتاژ اعمالی بر خواص نهایی پوشش بررسی گردید. از میکروسکوپ الکترونی روبشی و پراش اشعه ایکس برای مطالعه ساختار پوشش استفاده شد و آزمون های ریزسختی و خوردگی نیز برای بررسی خواص نهایی پوشش به کار گرفته شدند. نتایج آزمون ها نشان داد که با افزایش ولتاژ اعمالی مقدار فاز آلومینای آلفا در پوشش برای هر دو آلیاژ بیشتر می شود، اما این مقدار افزایش برای Al2024 با شیب کندتری صورت می گیرد. به طور کلی مقدار فاز آلومینای آلفا در پوشش Al2024 کمتر از پوشش های Al6061 است. وجود عناصر آلیاژی بیشتر در Al2024 سبب می شود تا پوشش آن نیز حاوی یون های آلیاژی بیشتری باشد که در این حالت از استحاله ی فاز گاما به آلفا جلوگیری می شود. همچنین مقاومت خوردگی نمونه هایی که با ولتاژ اعمالی 400 و 425 ولت پوشش داده شده اند به ترتیب بر روی نمونه های Al6061 و Al2024 بالاترین مقدار بوده است و پتانسیل خوردگی برای آنها به ترتیب 549/0- و 571/0- ولت اندازه گیری شده است. نتایج آزمون خوردگی همچنین نشان می دهد حضور 67 تا 68 درصد فاز آلومینا در پوشش سبب مقاومت خوردگی بهینه می شود. نتایج سختی سنجی نیز نشان می دهد که بیشینه مقدار سختی در نمونه هایی که با 450 ولت پوشش داده شده اند، حاصل گردیده به طوری که مقدار آن برای دو نمونه ی Al2024 و Al6061 به ترتیب 1360 و 1475 ویکرز بوده است.