بررسی دامنه حرکتی و فعالیت عضلات اندام تحتانی بیمار مبتلا به پارکینسون در مقایسه با فرد سالمند هنگام راه رفتن(مطالعه موردی)

بیماری پارکینسون، یک اختلال پیش رونده سیستم عصبی مرکزی است. این بیماری عملکرد راه رفتن را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف این تحقیق بررسی دامنه حرکتی و فعالیت عضلات اندام تحتانی بیمار مبتلا به پارکینسون در مقایسه با فرد سالخورده در یک چرخه کامل راه رفتن بود.
یک نفر بیمار مبتلا به پارکینسون (قد 173 سانتی متر، وزن: 51 کیلوگرم، سن 53 سال) و یک نفر سالمند سالم (قد: 172 سانتی متر، وزن 70 کیلوگرم، سن 67 سال) در این تحقیق شرکت نمودند. متغیرهای درصد فازهای چرخه راه رفتن و دامنه حرکتی مفاصل اندام تحتانی راه رفتن با استفاده از سیستم تحلیل حرکتی وایکان(Vicon) و فعالیت الکترومیوگرافی عضلات مهم اندام تحتانی با استفاده از دستگاه MA300-16 ثبت شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تی تست مستقل (Independent t test)در محیط نرم افزار SPSS-19 و )05/0 <α( استفاده شد.
مدت زمان استقرار بیمار پارکینسون در فاز میانه اتکا و فاز انتهای نوسان در سمت راست به ترتیب 3/20% و 6/11%و در سمت چپ به ترتیب 4/19 % و 3/2% چرخه راه رفتن از فرد سالم کمتر بود. شدت فعالیت و مدت فعالیت عضلات ساقی قدامی، پهن داخلی و دو سر رانی در بیمار پارکینسون به طور معنی داری از افراد سالم بیشتر بود.
زمان بندی فازهای مختلف چرخه راه رفتن در بیمار پارکینسون تغییر می کند. شدت فعالیت عضلات اندام تحتانی بیمار پارکینسون از فرد سالمند بیشتر است، که نشان از ضعف این عضلات است. با توجه به نتایج این تحقیق شاید بتوان گفت در برنامه توان بخشی بیماران، تقویت عضلات پلانتار فلکسور مچ پا، اکستنسور زانو و ران مد نظر توان بخشان قرار گیرد.