تاثیر عوامل فردی بر توانمندسازی مدیران و فرماندهان ناجا

طی سال های اخیر توسعه سازمانی بیشتر بر توانمندسازی کارکنان به خصوص مدیران بنا شده است. توانمندسازی یک استراتژی موثر برای توسعه سازمانی انعطاف پذیراست که قادر به تطبیق با تغییر محیط خارجی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین استراتژی های فردی و توانمندسازی فرماندهان و مدیران در نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران انجام شده است.
روش شناسی: در پژوهش انجام شده با توجه به هدف و ماهیت پژوهش از روش پژوهش کمی استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه فرماندهان و مدیران لایه عالی، میانی و عملیاتی ناجا بوده که تعداد آن ها تقریبا 1901 نفر می باشد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی_طبقه ای بود که با بهره گیری از فرمول کوکران، تعداد 400 نفر به عنوان حجم نمونه آماری انتخاب شد. به منظور جمع آوری اطلاعات برای مطالعه، پرسشنامه در میان پاسخ دهندگان توزیع گردید که برای ارزیابی ثبات آن، روش آلفای کرونباخ استفاده شد.
یافته ها و نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد که داده های این پژوهش با ساختار عاملی و زیربنای نظری تحقیق برازش مناسبی دارد و این بیانگر همسو بودن سوالات با سازه های نظری است. همچنین پاسخ افراد مستقل از سنوات خدمت افراد، تحصیلات، جایگاه شغلی و دوره های گذرانده شده آن ها بوده است. علاوه بر این نتایج حاکی از این بود که هر چهار استراتژی عوامل فردی براساس آنالیز بارهای عاملی و آنالیز فریدمن در توانمندسازی فرماندهان و مدیران ناجا نقشی موثر دارند. در انتها براساس نتایج آزمون فریدمن مولفه خود اثر بخشی در بین مولفه های فردی بیشترین تاثیر و مولفه اعتماد به همتراز کمترین تاثیر را در توانمندسازی فرماندهان و مدیران ناجا داشته است.