تبیین ساختار تاب آوری در سالمند مبتلا به بیماری مزمن

یکی از اهداف مهم حرفه ای پرستاران در مراقبت از سالمندان، افزایش تاب آوری می باشد. تحقیقات کمی مختلفی بر روی تاب آوری سالمندان مبتلا به بیماری مزمن در دنیا انجام شده، اما در کشور ما هیچ مطالعه ای (چه کمی و چه کیفی) در این زمینه صورت نگرفته است. هدف از انجام تحقیق حاضر، تبیین ساختار تاب آوری در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن بود.
این پژوهش به روش کیفی و با رویکرد پدیدارشناسی توصیفی انجام گردید. شرکت کنندگان با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. بدین منظور، با 22 سالمند مبتلا به بیماری مزمن، طی 24 جلسه مصاحبه صورت گرفت. حداقل و حداکثر زمان مصاحبه 25 و 75 دقیقه بود. داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع آوری گردید و با روش پیشنهادی Colaizzi مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
چهار درون مایه شامل «منابع پشتیبانی، وضعیت رفاهی، کاهش بهره مندی و نگرش به سالمند بیمار» از یافته ها استخراج شد که می توانند دیدگاه سالمندان مبتلا به بیماری مزمن پیرامون ساختار تاب آوری در بستر فرهنگی- اجتماعی خاص جامعه ایران را به تصویر بکشند.
نتایج پژوهش حاضر مفاهیم مهمی از ساختار تاب آوری در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن را آشکار ساخت که می تواند به ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی جهت درک منابع موثر بر تاب آوری و برنامه ریزی های مراقبتی جامع برای رشد و افزایش تاب آوری سالمندان کمک نماید.