مهاسوکهه (لذت جاودانه) در آئین تنتره بودایی

مهاسوکهه در آئین تنتره بودایی به معنای لذت جاودانه است. این مرتبه از شکوفایی معنوی قلمرو عاری از تفکر مرسوم و آداب و رسوم متعارف و متعالی ترین مقام بودایی است که از آن به فراتر رفتن از ساحت تغییر و وجود و رسیدن به مقام کمال مطلوب تعبیر می شود. در آئین تنتره بودایی گفته می شود که امکان دستیابی به مهاسوکهه (لذت جاودانه) در ضمن مراسم و صور آئینی از طریق انجام اعمال یگه ای اعم از جسمی و جنسی، در همین جهان برای همه انسان ها اعم از خوب و بد، برتر و فروتر، لایق و نالایق امکان پذیر است. به نظر می رسد که این تلقی از سعادت نامتناهی از آنجا ناشی می شود که در جهان بینی تنتره ای، انسان بنیاد اندیشه است نه خدا. افزون برآن، لذت جاودانه از طریق تن آدمی در همین جهان تحقق می یابد. زیرا تن نه توده ای مادی بلکه نیایشگاه مقدسی است که از طریق آن انسان می تواند به مقام خوشبختی دست یابد. به علاوه، در این آئین لذت جاودانه از طریق مشارکت و سهیم شدن در روشن شدگی بودای درون، دهرمه کایه یا وجره ستوه، و اتحاد پرجنا و اوپایه تحقق می یابد. یافته های این تحقیق نشان می دهد که مهاسوکهه مطلوب غایی همه انسان ها است. چیزی که انسان ها آگاهانه یا ناآگاهانه در پی آن بوده و هستند. در نتیجه آئین تنتره بودایی یکی از نخستین طریقت های باطنی در تفکر شرقی است که به تبیین یک نظام کهن مبتنی بر شکوفایی معنوی پرداخته است، نظامی که در آن زن و مرد از طریق انجام اعمال سری و مقدس در راستای امکان نیل به مقام شکوفایی معنوی نقش قابل ملاحظه ای بازی می کنند.