بررسی مقادیر سرمی گلوتاتیون، پاراکسوناز و میلوپراکسیداز در زنان مبتلا به دیابت بارداری در مقایسه با زنان باردار سالم در شهر خرم آباد طی سال های 94-1393

استرس اکسیداتیو نقش مهمی را در پیشرفت دیابت بارداری دارد. تولید بیش از حد گونه های فعال اکسیژن می تواند منجر به آسیب های جدی سلولی گردد که این امر می تواند نتایج جدی برای مادر و جنین داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی سطوح سرمی گلوتاتیون، پاراکسوناز و میلوپراکسیداز در دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم انجام شد.
این مطالعه مورد - شاهدی در سال های 94-1393 بر روی 30 زن مبتلا به دیابت بارداری و 30 زن باردار سالم مراجعه کننده به بیمارستان عسلیان شهر خرم آباد انجام شد. دو گروه از نظر سن، هفته بارداری و شاخص توده بدنی همسان بودند. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. مقادیر سرمی گلوتاتیون با استفاده از روش الایزا و مقادیر پاراکسوناز و میلوپراکسیداز با استفاده از روش نورسنجی اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 19) و آزمون های آماری تی مستقل و رگرسیون لوجستیک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
میانگین سطوح سرمی قندخون ناشتا در دیابت بارداری به طور معنی داری بالاتر از بارداری سالم بود (001/0>p). میانگین سطوح سرمی گلوتاتیون در دیابت بارداری به طور معنی داری پایین تر از بارداری سالم بود (030/0=p). فعالیت آنزیم های پاراکسوناز (225/0=p) و میلوپراکسیداز (602/0=p) تفاوت معنی داری را بین دیابت بارداری و بارداری سالم نشان نداد. بر اساس نتایج آزمون رگرسیون لوجستیک، گلوتاتیون به طور معنی داری فاکتور خطر منفی برای دیابت بارداری بود و می تواند نقش محافظت کننده را در برابر این بیماری داشته باشد (045/0=p).
در مطالعه حاضر، سطوح سرمی گلوتاتیون به طور معنی داری در دیابت بارداری پایین تر از بارداری سالم بود.