تاثیر دو مدل تمرین ورزشی تناوبی شدید و تداومی متوسط بر میزان آیریزین سرمی و بیان ژن PGC-1α در عضله موش

مشخص شده که مایوکاین آیریزین (Irisin) در تنظیم تعادل انرژی و وزن بدن نقش دارد. از این‏رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو شیوه تمرین ورزشی بر میزان آیریزین سرمی و بیان ژن گیرنده فعال‏شده تکثیری پروکسی‏زومی PGC-1α در بافت عضلانی رت‏های نر بود.
این پژوهش تجربی در تابستان 1395 در دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله انجام شد. به این‏ ترتیب که 32 سر رت نر ویستار (‏با سن هشت هفته و میانگین وزن g 55±250) به‏طور تصادفی و مساوی در چهار گروه کنترل پایه (CO)، کنترل هشت هفته (CO8w)، تمرین تداومی متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. گروه CO در شروع مطالعه کشته و گروه CO8w همزمان با گروه های تجربی نگهداری شدند اما در هیچ تمرین ورزشی شرکت نکردند. گروه های MICT و HIIT نیز به مدت هشت هفته تحت فعالیت‏های تدوامی متوسط (60-‏15 دقیقه با سرعت m/min 30-15) و تناوبی شدید (8-4 تناوب شدید یک دقیقه‏ای با سرعت m/min 55-28 به همراه 7-3 تناوب آهسته یک دقیقه‏ای با سرعت m/min 30-12) قرار گرفتند. جهت اندازه‏گیری مقادیر آیریزین سرم از روش ELISA و برای بررسی بیان نسبی mRNA ژن PGC-1α از روش Real-time PCR استفاده شد.
میزان بیان mRNA ژن PGC-1α در هر دو گروه تناوبی شدید و تدوامی متوسط نسبت به گروه های کنترل افزایش معنا‏دار پیدا کرده است (0/001P=). در حالی‏که سطوح سرمی آیریزین تفاوت معنا‏داری نداشت (0/20P=).
نتایج نشان داد که این دو شیوه تمرین ورزشی احتمالا با فعال‏سازی مسیرهای بالا دستی توانستند رونویسی از ژن PGC-1α (‏تنظیم‏کننده اصلی متابولیسم انرژی‏) در عضله اسکلتی را افزایش دهند، اما تغییر قابل ملاحظه‏ای در سطوح آیریزین سرمی ایجاد نکردند.