مدل ها و روش های حیوانی ترمیم زخم: مقاله مروری

زخم های پوستی و کاهش زمان بهبود آن ها، یکی از جنبه های مهم پزشکی محسوب می شوند. زخم به هر گونه گسستگی در انسجام لایه های پوست (اپیدرم، درم و زیرجلد) یا بافت های زیرپوستی گفته می شود که می تواند در اثر عوامل فیزیکی (برش جراحی، ضربه، فشار، اصابت گلوله) و یا عوامل شیمیایی (سوختگی با اسید) ایجاد شود. پروسه ترمیم زخم شامل فاز هموستاز، فاز التهاب، اپیتلیزاسیون، فاز تکثیر (فیبروپلازی) و در نهایت (تمایز بافتی) بازسازی بافت با شکل گیری کلاژن می باشد. زخم ها بر اساس زمان بهبودی به دو نوع حاد و مزمن تقسیم بندی می شوند. زخم حاد (Acute wound) شروع ناگهانی دارد و معمولا در فرد سالم روند بهبود آن به صورت طبیعی طی می شود و ظرف چهار هفته بدون بر جا گذاشتن عارضه بهبود می یابد. زخم های مزمن (Chronic wound) شروع تدریجی دارند و روند درمانی آن ها در اثر عواملی مانند دیابت، عدم خونرسانی مناسب، فشار موضعی، دیابت و غیره متوقف شده است و مرحله التهابی ترمیم زخم طولانی شده است (بیش از چهار هفته) با وجود پیشرفت های عمده در درمان زخم ها، کماکان تلاش در جهت یافتن روش های موثر در درمان زخم ها در کوتاه ترین زمان ممکن و با کمترین عارضه ادامه دارد. در این مطالعه مروری، پس از بیان ترمیم زخم و مراحل آن، همچنین بیان انواع بالینی زخم (زخم پای وریدی، زخم پای دیابتی، زخم فشاری) به صورت گذرا انواع متدهای ایجاد زخم حاد (زخم سوختگی، زخم برشی) و مزمن (زخم پای وریدی، زخم دیابتیک، زخم فشاری یا زخم بستر) در گونه های حیوانات آزمایشگاهی ارایه و جمع بندی می گردد تا با طراحی و اجرای هدفمندتر این پژوهش ها، وصول نتایج بالینی و کاربردی تسهیل گردد.