مقایسه ی استحکام باند برشی کامپوزیت به آمالگام با کاربرد عوامل باندینگ مختلف

آمالگام، ماده ی ترمیمی ایمن و موثر در ترمیم های مستقیم به شمار می آید. در صورت وجود ترمیم های وسیع آمالگام و شکست قسمتی از آن، تعمیر قسمت شکسته شده با مواد ادهزیو، یک روش محافظه کارانه است. بنابراین هدف از این مطالعه، بررسی استحکام باند کامپوزیت به آمالگام با کاربرد عوامل باندینگ مختلف بود.
در این مطالعه ی آزمایشگاهی، 52 سیلندر آکریلی تهیه و داخل آنها آمالگام با میزان نقره ی 43 درصد پک شد و پس از گذشت 24 ساعت در دمای اتاق، سطوح آمالگام با فرز فیشور الماسی ساییده و به مدت 10 دقیقه در حمام اولتراسونیک قرار داده شدند. سپس نمونه ها به چهار گروه 13 تایی تقسیم و در هر گروه از عوامل باندینگ مختلف به ترتیب زیر استفاده شد: گروه 1: آمالگام + الوی پرایمر + Total etch (سینگل باند)، گروه 2: آمالگام + الوی پرایمر + Self-etch (جی- باند)، گروه 3: آمالگام + جی- باند و گروه 4: آمالگام + سینگل باند. کامپوزیت رزین به نمونه های آمالگام آماده شده با استفاده از مولد پلاستیکی ترانسلوسنت با دستگاه LED Turbo باند شد و سپس توسط دستگاه اینسترون، مورد آزمون استحکام باند برشی قرار گرفتند و در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون آماری واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD انجام شد.
در این مطالعه، بیشترین مقدار استحکام باند، مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ جی- باند (Mpa 06/9) و کمترین مقدار مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ سینگل باند (Mpa 14/5) بود و میانگین استحکام باند برشی در چهار گروه باهم تفاوت معنی داری داشت (001/0 > p value).
استفاده از عامل باندینگ Self-etch (جی- باند) در مقایسه با دیگر عوامل باندینگ مورد مطالعه، استحکام اتصال بهتری بین آمالگام و کامپوزیت ایجاد می کند.