اثر اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور بر سبک زندگی، خودکارآمدی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت

توانمندسازی بیماران مبتلا به دیابت و آموزش خانواده ی آنان، به منظور مشارکت فعال در مراقبت و درمان، حائز اهمیت چشمگیری است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین تاثیر به کارگیری الگوی توانمندسازی خانواده محور بر سبک زندگی، خودکارآمدی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد وارد شدند. ابتدا به منظور جمع آوری داده ها از «پرسش نامه ی تعدیل یافته سبک زندگی»، «پرسش نامه ی خودکارآمدی» و آزمایش HbA1C، پیش از مداخله در دو گروه استفاده شد. سپس الگوی توانمندسازی خانواده محور در گروه آزمون و الگوی توانمندسازی بدون مشارکت خانواده در گروه شاهد اجرا شد. سه ماه پس از مداخله، داده ها دوباره جمع آوری شدند.
متغیرهای دموگرافیک، نمره ی سبک زندگی، نمره ی خودکارآمدی و مقدار HbA1C پیش از مداخله در دو گروه اختلاف معنی دار آماری نداشتند. پس از مداخله، در هر دو گروه، نمره ی سبک زندگی و خودکارآمدی افزایش و مقدار HbA1C کاهش یافته بود که تغییرات در گروه آزمون بیشتر بود و با گروه شاهد تفاوت معنی دار آماری داشت (01/0>P).
یافته های این مطالعه، بیان گر اثربخشی بیشتر الگوی توانمندسازی خانواده محور نسبت به الگوی توانمندسازی بدون خانواده محور بود. لذا با توجه به نقش خانواده در ارتقای خودکارآمدی و بهبود سبک زندگی بیماران، استفاده از این روش آموزشی در مراکز خدمات جامع سلامت به منظور مدیریت بهتر بیماری دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پیشنهاد می شود.