تاثیر تنش شوری بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد دانه دو رقم گندم

تاثیر تنش شوری بر رشد و عملکرد دو رقم گندم زاگرس و تجن با چهار سطح شوری 1.7، 4.7، 8.7 و 14.5 دسی زیمنس برمتر مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. در مرحله گلدهی سطح و وزن خشک برگ و ماده خشک کل بوته ها در گلدان اندازه گیری شد. در مرحله رسیدگی، متغیرهای رویشی و زایشی ارزیابی شدند. سطح و وزن خشک برگ و کل ماده خشک در گلدان در زمان گلدهی در تیمار شوری 8.7 دسی زیمنس برمتر در هر دو رقم کاهش یافت، ولی این کاهش در رقم تجن معنی دار نبود. در مرحله رسیدگی در تنش های 8.7 و 14.5 دسی زیمنس برمتر، تعداد ساقه، وزن خشک ساقه و برگ، تعداد سنبله و وزن خشک آن و کل ماده خشک در گلدان در هر دو رقم کاهش معنی داری یافت. در هر دو رقم کاهش وزن هزار دانه فقط در تنش 14.5 دسی زیمنس برمتر معنی دار بود. تعداد سنبلچه در سنبله در هر دو رقم با افزایش شوری کاهش یافت. با افزایش شوری تعداد دانه در سنبله در رقم تجن افزایش و در زاگرس کاهش یافت ولی از نظر آماری اختلاف بین تیمارها در هر دو رقم معنی دار نبود. تعداد دانه در سنبلچه در رقم تجن با افزایش تنش افزایش یافت، ولی در زاگرس بیشترین تعداد دانه در سنبلچه در تیمار 4.7 دسی زیمنس برمتر مشاهده شد. عملکرد دانه در رقم زاگرس در شوری های 8.7 و 14.5 و در تجن در 14.5 دسی زیمنس بر متر، نسبت به شاهد بطور معنی داری کاهش یافت. با این حال میانگین عملکرد در سطوح شوری 4.7، 8.7 و 14.5 دسی زیمنس برمتر در زاگرس 46 درصد بیشتر از تجن بود.