نقشه یابی ارتباطی در گیاهان

تنوع فنوتیپی موجود در بسیاری از صفات مهم در گیاهان تحت تاثیر چندین جایگاه ژنی، عوامل محیطی و اثرات متقابل این دو می باشد. نقشه یابی ارتباطی یکی از روش هایی است که در دهه های اخیر برای مطالعه ژنتیکی و تعیین تعداد مکانهای ژنی کنترل کننده صفات کمی پیشنهاد شده است. این روش برای اولین بار در ژنتیک انسانی و برای صفاتی کیفی (مانند بیماری های ژنتیکی) مورد استفاده قرار گرفت اما امروزه به دلیل پیشرفت های چشمگیر در تکنولوژی توالی یابی DNA، علاقمندی برای شناسایی ژن های جدید و بهبود روش های آماری استفاده از آن در جمعیت های گیاهی رو به افزایش است. نقشه یابی ارتباطی روشی هدفمند برای شناسایی ارتباط آماری بین آلل های نشانگری و صفات کمی بر اساس عدم تعادل لینکاژی است. برخلاف نقشه یابی لینکاژی، این روش با بهره گیری از تنوع موجود در جمعیت های طبیعی و لحاظ کردن تمامی وقایعی که در طول تکامل افراد رخ داده است، ارتباط بین تنوع فنوتیپی و چندشکلی موجود در ژنوم را شناسایی می کند و روشی امیدوارکننده برای غلبه بر محدودیت های نقشه یابی لینکاژی است. علی رغم اینکه نقشه یابی ارتباطی از توان آماری بالایی برخوردار است اما کاربرد این روش در جمعیت های دارای ساختار، در گونه های با میزان کم عدم تعادل لینکاژی و در صفاتی که توسط آلل های نادر کنترل می شود بسیار پیچیده و دشوار است. در این مقاله وضعیت کلی نقشه یابی ارتباطی، نحوه کاربرد آن در جمعیت و محدودیت های آن در گیاهان مورد بررسی قرار خواهد گرفت.