ارزیابی اثر علف کش های انتخابی سویا بر سرعت رشد میسلیوم قارچ Macrophomina phaseolina (Tassi) Goid عامل پوسیدگی ذغالی در شرایط آزمایشگاهی

علف کش ها به طور وسیعی در مزارع مختلف مورد استفاده قرار می گیرند اما مکانیسم فعل و انفعلات ممکن بین علف کش ها و بیمارگرهای گیاهی به خوبی شناخته نشده است. یکی از مهم ترین بیماری های سویا، پوسیدگی ذغالی است که عامل آن قارچ Macrophomina phaseolina ، می باشد. علف کش های ایمازتاپیر، تریفلورالین و متری بیوزین به صورت کاربرد خاکی در کشت سویا کاربرد دارند. به منظور بررسی اثر غلظت های مختلف علف کش های مذکور بر سرعت رشد قارچ، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در شش تکرار در شرایط آزمایشگاهی انجام گردید. برای هر یک از علف کش ها، غلظت های صفر تا 7000 میلی گرم در لیتر در محیط کشت سیب زمینی دکستروز آگار (س. د. آ.) در نظر گرفته شد. دیسک قارچ در مرکز پتری دیش های نه سانتی متری قرار داده شد و میزان رشد طولی میسلیوم به طور روزانه اندازه گیری گردید. میزان سرعت رشد با استفاده از معادله دز - پاسخ لجستیک چهار پارامتره برازش داده شد. نتایج حاصل از تاثیر استفاده از غلظت های علف کش در محیط کشت نشان داد که بین جدایه ها تفاوت معنی داری وجود دارد. علف کش های تریفلورالین با غلظت های 4320 و 5760 میلی گرم در لیتر، ایمازتاپیر در غلظت های 2300 و 7000 میلی گرم در لیتر و هم چنین متری بیوزین در غلظت های 5000 و 7000 میلی گرم در لیتر تقریبا به طور کامل موجب توقف رشد قارچ شدند. علف کش های ایمازتاپیر، متری بیوزین و تریفلورالین به ترتیب بیشترین تاثیر را روی کاهش سرعت رشد جدایه های M. phaseolina در محیط کشت س. د. آ. داشتند.