عوامل موثر برای انتقال آموزش به محیط کار به منظور افزایش بهره وری منابع انسانی در شرکت پالایشگاه نفت تهران

هدف پژوهش حاضر ارائه مدل ساختاری برای انتقال آموزش در شرکت پالایشگاه نفت تهران می باشد. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده است. جهت گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد هالتون (2000) و پرسشنامه انتقال آموزش سالورنزو (2004) بین 186 نفر از کارکنان واحد بهره برداری شرکت پالایشگاه نفت تهران (360(N= که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند توزیع شد. روایی محتوایی براساس مرور جامع ادبیات و قضاوت خبرگان، روایی صوری با اجرای آزمایشی 30 پرسشنامه، روایی سازه با استفاده از تحلیل عاملی مورد ارزیابی قرار گرفت و پایایی آنها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه، 90/0 بدست آمد. داده های جمع آوری شده با استفاده از شاخص های های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (آزمون تی، مدلیابی معادلات ساختاری شامل تحلیل عاملی، تحلیل رگرسیون، مجذور کای) با استفاده از نرم افزار SPSS و LISREL تحلیل گردید. نتایج پژوهش بیانگر آن بود که بین عوامل فردی و آموزشی و سازمانی با انتقال آموزش رابطه معنادار وجود داشت. در این پژوهش، خودکارآمدی عملکرد، پیامدهای منفی فردی و ممانعت مافوق رابطه معناداری با انتقال آموزش نداشت. بیشترین سهم عوامل موثر بر انتقال آموزش را عامل طراحی آموزشی با ضریب مسیر 69/0 و سپس به ترتیب عوامل سازمانی با ضریب مسیر 45/0 و عوامل فردی با ضریب مسیر 24/0 در این شرکت داشته است. از بین عوامل طراحی آموزشی مهمترین عامل اثرگذار بر ارتقای اثربخشی دوره های آموزشی، بازخورد، از بین عوامل سازمانی نیز مهمترین عامل انتظارات از نتایج عملکرد و از بین عوامل فردی مهمترین عامل، ظرفیت فرد برای انتقال بوده است. در نهایت مدل ساختاری عوامل موثر بر انتقال آموزش ترسیم شد.