شناسایی عوامل موثر بر انتقال آموزش به محیط کار در بین کارکنان شرکت پژوهش و فناوری پتروشیمی

سازمان ها از دیرباز منابع مالی قابل توجهی را برای برگزاری آموزش های سازمانی اختصاص می دهند. اما توسعه و پیشرفت منابع انسانی تنها با برگزاری آموزش های عمومی و تخصصی حاصل نمی شود. امروزه از آموزش انتظار میرود که بتواند تغییرات رفتاری مطلوب را در کارکنان ایجاد کند. بررسی ها نشان میدهد که بسیاری از برنامه های آموزشی تغییرات رفتاری مطلوب را در کارکنان ایجاد نمیکند. این بدان معنی است که کارکنان قادر به انتقال آموخته های خود به محیط کارشان نیستند. اثربخشی آموزش به شدت متکی بر فرضیاتی است که در انتقال آن به محیط کار رخ میدهد. بنابراین، یکی از بهترین راه های رسیدن به اثربخشی آموزشی افزایش نرخ انتقال آموزش است. از این رو در این پژوهش به شناسایی عوامل تاثیرگذار بر انتقال آموزش پرداخته و عوامل اساسی مورد بررسی قرار گرفته اند.روش پژوهش از نوع پیمایشی بوده و جامعه آماری نیز شامل 500 نفر از افراد شرکت کننده در دوره های آموزشی شرکت پژوهش و فناوری پتروشیمی در سه شهر تهران، اراک و ماهشهر میباشد که تعداد 217 نفر از آنها از طریق روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده اند. در فرایند پژوهش با مطالعه پیشینه 27 عامل موثر بر انتقال آموزش شناسایی گردید و با اجرای سه مرحله تکنیک دلفی این عوامل به 18 عامل کاهش یافت. سپس برای شناسایی عوامل تسهیل کننده و مانع انتقال آموزش پرسشنامه ای با 62 گویه ساخته شد. نتایج نشان میدهد که از 18 عامل، 7عامل به عنوان تسهیلگر ضعیف، 9عامل به عنوان مانع ضعیف، 1عامل به عنوان مانع قوی و 1عامل نیز به عنوان تسهیلگر قوی در این سازمان شناسایی شدند. همچنین نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که عوامل مرتبط با انتقال آموزش در 5 طبقه)فردی، حمایتی، آموزشی، سیستم پاداش و پیشرفت( گروه بندی شدند که منتج به ارائه یک سنخ شناسی جدید از عوامل موثر بر انتقال آموزش گردید.