مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی

مقدمه و اهداف ضربه مغزی اختلال در کارکرد مغز است که یکی از جنبه های اصلی مشکلات این بیماران نقص در سطوح بالای زبانی از جمله نامیدن می باشد،ارزیابی نامیدن در بررسی توانایی تولید محتوای زبان ضروری است. از آن جایی که ارتقا توانایی نامیدن بر بهبود ارتباط بیماران تاثیرگذار است در پژوهش حاضر قصد بر آن است که این جنبه از اختلالات گفتار و زبان در گروه مبتلا به ضربه مغزی مورد بررسی قرار گیرد تا به آسیب شناس گفتار و زبان در طراحی برنامه درمانی مناسب کمک کند.
مواد و روش ها پژوهش مقطعی حاضر بر روی 25 بیمار مبتلا به آسیب مغزی خفیف (20 مذکر و 5 مونث) بستری شده در بیمارستان انجام شد، بیماران بر اساس نمره Glasgow Coma Scale (بالاتر از 13) طبق نظر نورولوژیست وارد مطالعه شدند. ارزیابی مهارت نامیدن با استفاده از نامیدن در مواجهه و روانی کلامی انجام شد.
یافته ها پایایی نامیدن تصاویر در دو مرحله اول و دوم با استفاده از آزمون ضریب همبستگی درون رده ای (ICC) نشان دهنده تکرارپذیری بالای آزمون است. همچنین بیماران عملکرد بهتری در روانی معنایی نسبت به روانی واجی نشان دادند. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد ارتباط مثبت ضعیف به سمت متوسط بین دو مهارت نامیدن تصویر و روانی کلامی مشاهده شد (100/0= ،p337/0=r).
نتیجه گیری از آن جایی که مهارت نامیدن از جمله آزمون های نوروسایکولوژی زبان می باشد و در بررسی عملکرد اجرایی مهم است؛ بنابر این ارزیابی مشکلات این حیطه در بیماران آسیب مغزی در طرح ریزی برنامه درمانی ضروری می باشد.