سنجش شاخص های رویکرد انسان گرا در برنامه ریزی محلات نوبنیاد تبریز (مطالعه موردی: محله یاغچیان)

واحدهای خردتر شهرها (محله ها)، همچون ارگانیسمی زنده و پویا هستند که در بستر تغییر و تحولات بسیاری قرار می گیرند که این تغییرات باعث ایجاد ناپایداری در سطح محله ها می گردد؛ بدین منظور، شهرسازی نوین (رویکرد انسان گرا)، به عنوان رویکردی جدید در شهرسازی با در نظر گرفتن مسائل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و...، طیفی وسیع از برنامه ریزی و طراحی شهری را شامل می شود. با توجه به اهمیت رویکرد انسان گرا هدف این تحقیق سنجش شاخص های رویکرد انسان گرا در برنامه ریزی محلات نوبنیاد شهری (محله یاغچیان) جهت اخذ رهنمودهای لازم برای ارتقای کیفی و کالبدی محله در آینده می باشد. روش مطالعه در این تحقیق، توصیفی تحلیلی و ماهیت آن نظری کاربردی می باشد. جامعه آماری آن، محله یاغچیان می باشد و روش جمع آوری اطلاعات نیز کتابخانه ای و میدانی است. در روش میدانی، اطلاعات مورد نیاز با ابزار پرسشنامه و مشاهده میدانی جمع آوری شده اند و تجزیه و تحلیل داده ها به دو صورت کمی و کیفی و با استفاده از نرم افزارهای GIS ، SPSS صورت گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که از منظر شاخص های اجتماعی (مانند تعلق و حس انسجام اجتماعی) و فضاهای همگانی (احساس امنیت و استفاده از عناصر بیولوژیکی)، با ارزش آزمون تی 14/56 و 12/43 و ارزش رتبه ای فریدمن 11/37 و 9/14 مطلوب؛ از نظر شاخص های منظر شهری و دسترسی با ارزش آزمون تی 11/07 و 8/94 و ارزش رتبه ای فریدمن 7/78 و 6/82 نسبتا مطلوب؛ و از نظر شاخص های کالبدی و کاربری زمین (مانند اختلاط کاربری در سطح و ارتفاع) با ارزش آزمون تی 6/63 و ارزش رتبه ای فریدمن 4/73 در وضعیت متوسط بر اساس رویکرد شهرسازی انسان گرا قرار دارد.