پیش بینی شادمانی زناشویی بر اساس شفقت به خود و شکفتگی در زنان متاهل

در این پژوهش نقش شفقت به خود و شکفتگی به عنوان پیش بین های شادمانی زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان متاهل شهر اصفهان در سال 1395 بودند. بدین منظور تعداد 140 زن متاهل شهر اصفهان به شیوه در دسترس انتخاب و پرسشنامه شادمانی زناشویی (تگریان،1387)، شفقت به خود (نف،2003) و شکفتگی (دینره، 2009) را پاسخ دادند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که شکفتگی و شفقت به خود پیش بینی کننده شادمانی زناشویی بودند (01/0P<) ولی از بین شش خرده مقیاس شفقت به خود (مهربانی با خود، ذهن آگاهی، انزوا، اشتراکات انسانی، قضاوت در مورد خود و همانندسازی افراطی) یگانه متغیر ذهن آگاهی پیش بین شادمانی زناشویی بود (02/0P<). درنتیجه می توان مطرح نمود که شادمانی زناشویی زنان متاهل بر اساس ویژگی های شخصیتی چون شفقت به خود و شکفتگی قابل تبیین است.