پاسخ میوستاتین سرمی به یک وهله تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون در پسران نابالغ ورزشکار

تمرین مقاومتی به عنوان موثرترین روش برای افزایش توده عضلانی شناخته شده است. میوستاتین یکی از عوامل دخیل در کنترل توده عضلانی می باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه پاسخ مییوستاتین به دو نوع تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون پس از یک جلسه فعالیت ورزشی در پسران نابالغ ورزشکار بود. به این منظور 36 پسر ژیمناستیک کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها با میانگین (وزن 11/8±11/37 کیلوگرم، قد 58/16±11/145 سانتی متر، شاخص توده بدن 77/1±40/17 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره کنترل (1RM 30%)، فعالیت مقاومتی شدید (1RM 75%)، و فعالیت مقاومتی همراه با محدودیت جریان خون (1RM 30%)، تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت بازشدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سینه بود. نمونه های خونی قبل و بعد از اجرای تمرین گرفته شد. از آزمون آماری تی وابسته برای بررسی نتایج درون گروهی و از آنالیز واریانس یک راهه با تست تعقیبی LSD برای بررسی نتایج بین گروهی استفاده شد. نتایج درون گروهی نشان داد که متغیر میوستاتین در گروه تمرین با محدودیت جریان خون (028/0=P) کاهش معنی داری را نشان داد و در هر دو گروه مقاومتی شدت بالا (257/0=P) و کنترل (553/0=P) علی رغم کاهش معنی دار نشد. بااین حال نتایج بین گروهی نشان دهنده عدم تفاوت بین گروه های تمرینی بود (683/0p=). فعالیت مقاومتی کم شدت همراه با مداخله محدودیت جریان خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدید، تاثیر مشابهی در سرکوب بیان میوستاتین سرمی در پسران ورزشکار داشت، لذا این شیوه تمرینی به جهت سازگاری های هایپرتروفیک ناشی از مهار میوستاتین، بهبود در عملکرد عضلانی متعاقب با آن، همانند تمرینات مقاومتی شدت بالا مناسب بنظر می رسد.