حاکمیت سوژه در نظام پرسپکتیوی رنسانس و واکنش تقابلی نقاشی کوبیسم به آن

در بسیاری از موراد می توان داعیه مبتنی بر بازنمایی واقع را از پرسپکتیو ابداعی رنسانس و متون درباب آن خوانش کرد اما با اتکا به شواهد موجود می توان آن را صرفا به مثابه نظامی وحدت بخش در گستره تصویر قلمداد کرد که با خصایص سوبژکتیو همسویی بیشتری دارد. با توجه به شواهد موجود به نظر می رسد پرسپکتیو رنسانس نه تنها باز نمایانگر واقعیت عینی نیست بلکه مطابقت چندانی هم با دریافت های بینایی انسان ندارد. اگر با اتکا به مباحث مطروحه توسط کانت و بعدتر پانوفسکی نظام پرسپکتیو رنسانس را با سوبژکتیویسم همسو قلمداد نماییم می توان پرسپکتیو را نمایش حاکمیت بی چون و چرای سوژه در گستره تصویر دانست. بر این اساس داعیه واقعگرایی نقاشان کوبیسم را می توان همسو با نوعی ابژکتیویسم و در نقد حاکمیت سوژه قلمداد کرد. مهم ترین نشانه در باب این مدعا، حذف منظر سوژه در نقاشی کوبیسم و سایر تغییرات متعاقب آن می باشد.