امکان سنجی بارورسازی ابرها با بررسی شرایط ابرناکی و برخی شاخص های ناپایداری در دشت مشهد

در این تحقیق بر اساس آمار سالنامه های هواشناسی (2008-1986) به مطالعه ابرناکی دشت مشهد پرداخته شده و بیشترین فراوانی رخداد تمام ابری مشخص گردیده است .با در نظر گرفتن اهمیت ابرهای متوسط و پایین در فرایند بارورسازی، با استفاده از اطلاعات اداره هواشناسی سینوپتیک مشهد (2010-2001) به بررسی فراوانی تشکیل ابرهای پایین و متوسط و همچنین شرایط ابرناکی ابرهای پایین پرداخته شده است. سپس ابرهای پایین با رشد و توسعه قائم (شامل ابرهای کومه ای نوع 2 و کومه ای بارا)، در منطقه، مورد بررسی قرار گرفته است. از این تحقیق مشخص گردید که بیشترین ابرناکی در فصول سرد و بارانی زمستان و اوایل بهار اتفاق افتاده است. آن گاه با استفاده از داده های جوبالای ایستگاه مشهد و با استفاده از نرم افزارهای اسکیوتی به بررسی دمای پایه ابر و تراز یخبندان ابرهای منطقه در دو حالت بارندگی و بدون بارندگی پرداخته شده و با استفاده از نمودارهای جوبالای موجود دمای پایه ابر، در روزهای همراه با بارندگی و بدون بارندگی در بازه زمانی (1992-2011) تعیین شده و میانگین دمای پایه ابر در هر یک از حالات به دست آمده است. سپس با استفاده از داده های جوبالای ایستگاه مشهد از سایت دانشگاه وایومینگشاخص های ناپایداری، شامل شاخصK، شولتر، آب قابل بارش و شاخص CAPE در روزهایی که بارندگی رخ داده بود، در ساعت 00 گرینویچ طی سال های 1992-2011 به دست آمده و جهت تعیین مقدار آستانه برای شاخص ها، پس از بررسی همبستگی بین بارش 6 ساعته با هر کدام از شاخص ها بهترین نمودار خطی توسط نرم افزارSPSS به این داده ها برازش داده شده است. از بررسی ها مشاهده شد همبستگی بین بارش تجمعی شش ساعته با شاخص های K و آب قابل بارش مثبت و در سطح 1 درصد معنی دار می باشد، ولی در مورد شاخص های ناپایداری شولتر و CAPE با توجه به میزان همبستگی و سطح معنی داری، نمی توان از این شاخص ها در تعیین آستانه مناسب جهت بارورسازی ابرها استفاده کرد. در مجموع داده ها پراکندگی بالایی را مشخص کردند.