نقش واسطه ای پایداری روانی در رابطه بین شیوه های والدگری و تبلور وجودی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین شیوه های والدگری و تبلور وجودی با واسطه گری پایداری روانی بود. شرکت کنندگان 355 نفر از دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه شیراز بودند که بر اساس روش نمونه برداری تصادفی خوشه ایچند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های شیوه های والدگری (بری، 1991 )، پایداری روانی (کلاف و دیگران، 2002 ) و مقیاس تبلور وجودی (داینر و دیگران، 2010 ) را در محل کلاس های عادی خود تکمیل کردند. یافته ها با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری نشان دهنده رابطه مثبت و معنادار شیوه والدگری مستبدانه با تبلور وجودی بود. رابطه شیوه والدگری مقتدرانه با پایداری روانی مثبت و معنادار، و رابطه شیوه والدگری آسانگیر با پایداری روانی منفی و معنادار بود. شیوه والدگری مستبدانه بر تبلور وجودی اثر مستقیم و شیوه های والدگری مقتدرانه و آسانگیر به واسطه پایداری روانی بر تبلور وجودی تاثیر غیرمستقیم دارد. در پایان، ضمن بحث درباره یافته ها، با توجه به پیشینه علمی موجود، به کاربرد عملی یافته ها در آموزش والدین و افزایش تبلور وجودی در افراد اشاره شده است.