سازوکار تحقق افق وحدت و اخوت در جهان اسلام و جایگاه آن در الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت

رسیدن به نقطه ی وحدت بخش و اخوت پرور در جهان اسلام، نیازمند توجه خاص به سازوکارهای تقریب برای تحکیم اتحاد و انسجام کشورهای اسلامی است. متاسفانه موارد اختلافی میان مذاهب، با بسترسازی دشمنان مشترک، از سطح حوزه های تخصصی به عرصه های همگانی راه پیدا کرده است. در بستر چنین ضرورت هایی، بازگشت به اندیشه ی امامخمینی(ره) راه گشاست. این مقاله برآن است تا در سند پایه ی الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت، رهنمودهای عملی امام راحل در این زمینه، نظیر شناخت تبار تفرقه افکنان، ضرورت گذار از عوام گرایی، درک دشمن مشترک، توجه به اهداف دشمنان، شناخت شیوه ی برخورد ائمه ی اطهار(ع) با اهل سنت، تکیه بر مشترکات امت اسلامی، گذار از شعار امت واحده و تلاش واقعی برای تحقق آن، اخوت و برادری، شناخت اقتضائات زمانه، توجه به منافع و اصول مشترک، لزوم بیداری، توجه به مصالح امت، بازگشت به دین را بررسی نموده و پشتوانه های معرفتی آنها را بیان کند.