نظریه نمایندگی و ریسک سقوط قیمت سهام: شواهدی از بورس اوراق بهادار تهران

در این پژوهش،‏ اثر هزینه های نمایندگی بر ریسک سقوط قیمت سهام با رویکرد الگوسازی معادلات ساختاری بررسی می‏شود. برای دست‏یابی به اهداف پژوهش،‏ 110 شرکت از بین شرکت‏های پذیرفته‏شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‏های 1381 تا 1393 برای نمونه آماری انتخاب شدند. هزینه های نمایندگی به کمک متغیرهای مشاهده‏پذیر اندازه شرکت،‏ نسبت اهرمی،‏ نسبت سودآوری،‏ نسبت کیوتوبین،‏ نسبت بکارگیری دارایی ها و نسبت جریان وجوه نقد آزاد اندازه‏گیری می‏شود و سنجش ریسک سقوط قیمت سهام با استفاده از سه معیار مبتنی بر الگوهای هاتن و همکاران (2009)،‏ کیم و همکاران (Kim، et al.، 2011) و کیم و همکاران (2017) انجام می‏گیرد. هم‏چنین،‏ متغیرهای کیفیت افشا،‏ عدم شفافیت جریانات نقدی و عدم شفافیت سود به عنوان متغیرهای کنترلی وارد الگوی پژوهش شده‏اند. پس از اطمینان یافتن از برازش قابل قبول الگوهای اندازه‏گیری و ساختاری پژوهش،‏ نتایج حاکی از آن است که،‏ هزینه های نمایندگی اثر منفی و معناداری بر ریسک سقوط سهام محاسبه شده بر مبنای معیار اول دارد ولی ارتباط معناداری بین هزینه های نمایندگی و دو معیار دیگر ریسک سقوط قیمت سهام مشاهده نشد. هم‏چنین،‏ از بین متغیرهای کنترلی تنها متغیر کیفیت افشا اثر منفی و معنادار بر ریسک سقوط سهام دارد و رابطه معناداری بین متغیرهای عدم شفافیت جریانات نقدی و عدم شفافیت سود با ریسک سقوط قیمت سهام مشاهده نشد.