تغییرات هیستومورفومتریک اویداکت در طی پر کاری دراز مدت تیرویید در مرغ های مادر گوشتی

در این پژوهش یک دوره تیمار بلند مدت 100 روزه انجام شد تا آثار احتمالی بد پر کاری تیرویید بر ویژگی های هیستومورفومتریک مرغ های مادر گوشتی مشخص شود. شمار 70 قطعه مرغ مادر سویه کاب 500 در سن 47 هفتگی به شیوه تصادفی به دو تیمار (5 تکرار و 7 پرنده در هر تکرار) تقسیم شدند. تیروکسین (T4) (3/0 میلی گرم به ازای هر پرنده در روز) برای 100 روز متوالی به شیوه دهانی به گروه پر کار تجویز شد؛ در حالی که گروه شاهد در کل دوره از آب آشامیدنی استفاده کردند. در سن 64 هفتگی 2 پرنده به ازای هر تکرار با بریدن گردن کشتار شدند و اویداکت آن ها بیرون آورده شد. برای مشاهدات هیستومورفومتریک قطعات از پنج قسمت مختلف جدا شدند. پس از آماده سازی بافت و رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین فراسنجه های هیستومورفومتریک با استفاده از میکرومتری ارزیابی شدند. نتایج مربوط به ویژگی های هیستومورفومتری اویداکت نشان دادند ارتفاع مخاط در ماگنوم، ضخامت مخاط در ماگنوم و رحم، ضخامت ماهیچه در ماگنوم و واژن، ضخامت اپیتلیوم در ایستموس و واژن و درصد غدد لوله ای موجود در رحم در گروه پر کار تیرویید در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت. نتایج نشان دادند پر کاری دراز مدت تیرویید سبب کاهش ویژگی های هیستومورفومتریک بخش های مختلف اویداکت شد. مطالعاتی باید انجام شود تا مشخص شود تا چه میزان پر کاری دراز مدت تیرویید بر تولید تخم، باروری، تداوم باروری و نرخ نفوذ اسپرم در مادر ممکن است اثر داشته باشد تا بتوان برای استفاده از این تیمار پیشگیرانه برای کاهش بروز آسیت در جوجه ها نتیجه قطعی گرفت.