اثر پری بیوتیک ها بر روی تولید باکتریوسین و اتصال به روده باکتری های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس DY13 و باسیلوس کلوسیی DY14

پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که در صورت مصرف شدن به میزان کافی سودمندند. به منظور تخمین قابلیت پروبیوتیکی این میکروارگایسم ها ضروری است که فواید بهداشتی، کارایی و ایمنی آنها مورد ارزیابی قرار گیرد. این مطالعه با هدف بررسی قابلیت اتصال به روده باکتری های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس DY13 و باسیلوس کلوسیی DY14 جدا شده از شیر انسان های سالم انجام شد. همچنین اثرات پری بیوتیک های طبیعی و تجاری بر روی تولید باکتریوسین با استفاده از این دو سویه نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
سویه های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس سویه DY13 و باسیلوس کلوسی سویه DY14 از نظر توانایی تحمل شرایط مصنوعی معدی-روده ای مورد بررسی قرار گرفتند. علاوه بر آن، این جدایه ها از نظر ویژگی های چسبندگی به خود (auto-aggregation) و یکدیگر (co-aggregation) و همچنین ویژگی های آب گریزی سطح سلول مورد بررسی قرار گرفتند. اثر پری بیوتیکی ترکیبات (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر تحریک تولید باکتریوسین باکتری های اشریشیا کلی، باسیلوس سرئوس، باسیلوس سوبتیلیس، سودوموناس ائروجینوسا و استافیلوکوکوس اورئوس نیز مورد بررسی قرار گرفت.
در مقایسه با شاهد، توانایی چسبندگی به خود سویه های DY13 و DY14 به میزان 4 درصد کاهش داشت. هر دو جدایه توانایی چسبندگی به یکدیگر قابل توجهی داشتند. درصد آبگریزی جدایه های DY13 و DY14 به ترتیب بین 51 تا 52.7 درصد و 59.1 تا 66.1 درصد بود. بررسی مقایسه ای مربوط به اثر پری بیوتیک ها (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر روی رشد جدایه های باکتریایی و تولید باکتریوسین نشان داد که عسل بهترین منبع برای بهبود رشد سویه باکتری و همچنین تحریک تولید باکتریوسین است.
با توجه به ویژگی های چسبندگی قابل توجه جدایه های مورد بررسی، این باکتری ها می توانند به عنوان پرو بیوتیک های مناسب و کارآمد همراه با عسل به عنوان پری بیوتیک مورد استفاده قرار گیرند.