سنجش کارآیی توسعه معابر شهری (مطالعه موردی: شهر اهواز)

شبکه معابر به عنوان ستون فقرات پیکر شهری و شاخصی ارزنده برای ارزیابی مفاهیمی چون؛ توسعه شهری پایدار، رشد هوشمند و شاخص نفوذ پذیری مطرح می باشد. پس هرچه میزان برخورداری و سهم هر یک از واحدهای شهری از معابر و شبکه دسترسی ها بیشتر باشد، بستر توسعه از درون فراهم تر می شود. لذا، معابر شهری (اصلی و فرعی) یکی از عناصر و مفاهیم جغرافیایی توسعه می باشد. هدف مطالعه حاضر مقایسه کارایی(برخورداری) نسبی مناطق شهری اهواز و شناسایی مناطق کارآ به لحاظ کارآیی توسعه معابر شهری است. روش تحقیق حاضر از نوع تحلیلی-کاربردی بوده و جامعه آماری تحقیق حاضر را مناطق 8 گانه شهر اهواز تشکیل می دهد. روش تحلیل داده ها نیز مبتنی بر تکنیک تحلیل پوششی داد ها بوده و برای تعیین ضریب کارایی واحدهای مورد بررسی، مشخص کردن واحدهای کارآ و ناکارآ و همچنین میزان پیشنهادی شاخص های مورد استفاده از 2 رویکرد مدل CCR (خروجی محور و ورودی محور) و برای رتبه بندی واحدهایی که با مدل CCR کارا شدند، از روش اندرسون-پیترسون(AP) استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان داد که طبق مدل CCR ، مناطق 8، 3، 4 و 2 شهر اهواز کارآ هستند که در تلفیق با کارآیی برتر(AP)، رتبه بندی نهایی این مناطق، گویای اولویت بندی گزینه ها به صورت مناطق 2، 3، 4، 8، 5، 7 ، 8 و منطقه 1 شهری می باشد.