بررسی اثر کلومیپرامین بر روی فرایند اسپرماتوژنز و هورمون های تستوسترون، محرک فولیکولی و لوتینی در موش نر آزمایشگاهی

کاربرد کلومیپرامین به عنوان یک داروی مهار کننده ی باز جذب سروتونین با عوارض جانبی ناخواسته ای مانند اختلالات تولید مثلی همراه است. این مطالعه، با هدف بررسی اثر کلومیپرامین بر روی فرایند اسپرماتوژنز و هورمون های تستوسترون، محرک فولیکولی و لوتینی در موش نر آزمایشگاهی انجام شد.
24 سر موش نر آزمایشگاهی (با میانگین سن 8-7 هفته و وزن 30-25 گرم) انتخاب و به صورت تصادفی به 4 گروه 6تایی شامل سه گروه تیمار و یک گروه دارونما تقسیم شدند. گروه دارونما سرم فیزیولوژی و گروه های تیمار مقادیر 3، 6 و 12 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن داروی کلومیپرامین را به مدت 20 روز به شیوه ی درون صفاقی دریافت کردند. در پایان، خون گیری جهت بررسی هورمون های تستوسترون، محرک فولیکولی و لوتینی و تشریح بیضه ها برای مطالعه ی بافت شناسی به روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ مجهز به دوربین دیجیتال بررسی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون One-way ANOVA و آزمون Duncan مورد واکاوی قرار گرفت.
اختلاف میانگین هورمون های تستوسترون، محرک فولیکولی و لوتینی در گروه های تیمار نسبت به گروه شاهد معنی دار نبود (050/0 < P برای همه). میانگین تعداد انواع سلول های اسپرماتوگونی ها، اسپرماتوسیت، و اسپرماتید، و نیز ضخامت و قطر لوله های اسپرم ساز در گروه های تیمار نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری داشت (001/0 > P برای همه).
مصرف کلومیپرامین به ویژه در دز بالا، باعث اختلال در روند اسپرماتوژنز و همچنین، کاهش قطر و ضخامت لوله ی اسپرم ساز در بافت بیضه می شود. همه ی این تغییرات، حاکی از تاثیر احتمالی مصرف داروی کلومیپرامین در کاهش باروری در جنس نر می باشد.