تاثیر طراحی المان های شهری بر مبنای نشان و فرهنگ شهری در جهت توسعه پیکره شهری

نشانه ها و یادمان های شهری در طول تاریخ یکی از مهمترین شاخصه های معمارانه جهت شناسایی محیط و خوانایی شهرها به شمار می رفت و از تاملات و تدققات ویژه ای در میان ساکنان برخوردار بوده است. لکن امروزه به دلیل عدم مطالعات کافی و توجه مناسب، کمتر به نحوه ارتباط تکوین بصری این پدیده با انتظام فضایی شهر و روند توسعه و دگرگونی آن در شهرسازی پرداخته می شود. البته کثیری از شهرهای تاریخی کشور به عنوان تبلور کالبدی این دگرگونی ها از این دگردیسی بازنمانده است و به ناچار روابط کالبدی فضایی تازه و مفهومی جدید از شهروندی را مطرح می کند. این عناصر، که ریتم شهری را کنترل و ویژگی خود را در شهر منعکس می کردند؛ اکنون افق شهری محدبی که برجسته ترین نقاط آن، ساختمان های یادمانی بود، جای خود را به منحنی مقعری داده است که در زیر آن، ساختمان های مذکور به ابنیه ای کوتاه و بی اهمیت بدل گشته اند. لکن این دگرگونی ها بیش از آنکه ماهوی باشد، عرضی بوده اند و سبب گشته آنچه فضای شهری عرضه می دارد با آنچه شهروند طلب می کند در تعارض قرار گیرد. لکن، به مدد شالوده نمادین شهر، می توان یک شبکه ارتباطی شکل پذیر ایجاد نمود که در آن جریانی مداوم از انرژی و اطلاعات بصری برقرار باشد. بر مدار این سخن و به استقبال از این خلا علمی، نوشتار حاضر قصد دارد در مقیاسی معطوف به تبیین نحوه آفرینش و گسترش این عناصر معماری، به بیان نقش این نشانه ها در شهرها پرداخته و نقش آن را بر کیفیت ادراک شهروندان از فضا در چهارچوب معماری ایران تبیین نماید. یافته های پژوهش ضمن آنکه از پرسش اصلی مقاله، یعنی چگونگی تکوین کالبدی فرآیند نشان سازی در شهر در طی فرآیند شکل گیری استخوانبندی آن ابهام زدایی می نمایند؛ در تبیین گوشه هایی از بازتاب آن در توسعه پیکره شهری نیز مفید می باشند.