برجام؛ اعضای آن و حقوق بین الملل

در تاریخ 23 تیر 1394 (14 جولای 2015) ، برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) پس از مذاکرات طولانی میان وزرای امور خارجه جمهوری اسلامی ایران ، سه کشور اروپایی (فرانسه، انگلیس و آلمان) ، روسیه، چین ، ایالات متحده آمریکا و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نهایی شد.
بلافاصله و درست شش روز پس از این تاریخ ، شورای امنیت سازمان ملل با تصویب قطعنامه 2231، ضمن تاکید بر الزام آور بودن برجام، از تمامی طرفهای این توافق درخواست کرد تا تعهدات مندرج در این سند را بطور کامل انجام دهند.
با این حال و برخلاف تعهدات صریح برجام و تاکیدات شورای امنیت، ایالات متحده آمریکا از همان آغاز دوره اجرایی برجام، با بی اعتنایی به این سند الزام آور بین المللی، اقدام به تضعیف برجام نمود و سرانجام در تاریخ 18 اردیبهشت 1397 (8 می 2018) ، رئیس جمهور آمریکا ، خروج یکجانبه کشورش از برجام را بطور رسمی اعلام نمود.
این اقدام آمریکا در حالی صورت می پذیرد که از دیدگاه حقوق بین الملل، برجام یک موافقتنامه سیاسی چند جانبه منضم به قطعنامه شورای امنیت بوده و خروج یکجانبه از این سند شورای امنیت توسط یکی از طرفهای آن، آنگونه که در موافقتنامه های دوجانبه امکان آن وجود دارد، ممکن نیست.
بررسی ماهیت حقوقی برجام ، رویکرد سازمان ملل متحد و حقوق بین الملل به این سند و مسئولیتها و تعهدات اعضای برجام و سایر اعضای ملل متحد در ارتباط با این سند، موضوعات با اهمیتی است که سزاوار بررسی حقوقی می باشند.