مختصات «نص شناختی» امام خمینی (ره) و تاثیر آن بر اندیشه فقهی - سیاسی

مکانیزم اجتهاد پویای امام خمینی (ره) به گونه ای است که ضمن ایجاد پیوند قاعده مند با منابع (کتاب، سنت، اجماع و عقل) با دو عنصر زمان و مکان نیز پیوند منطقی دارد و از تضارب آنها احکام مربوط به زندگی سیاسی و اجتماعی را استنباط می کند. اگرچه ساخت های اجتماعی زمان و مکان موجب می شود تا فقیه در بستر اجتماعی محیط و واقعیت ها روزمره زندگی سیاسی (روابط قدرت) محصور شود، از منظر فقیه نظریه پرداز تنها عنصر حاکم بر تولید است. آنچه موجب می شود «حقانیت و برتری نصوص دینی» اندیشه سیاسی روش اجتهادی امام با سبک های متداول متفاوت شود، رویکرد دین شناختی و نص شناسی میباشد. فرضیه این تحقیق آن است که نگاه اجتماعی، نظام وار، سیستمی، کلی و جامع امام به نصوص دینی موجب شده است تا استنباطات فقهی سیاسی ایشان نیز اجتماعی، سیستمی، جامع و درنهایت حکومتی شود؛ برای مثال وی حکومت را جزئی از دین و از احکام اولیه می داند. پیامد ناقص می شود. در این «حکومت ولایی» این نگاه آن است که اسلام بدون نوشتار بر اساس روش کلنگرانه و فرانگرانه فلسفه مضاف، تلاش خواهیم کرد تا مولفه های نص شناختی امام خمینی (ره) را استخراج، کالبدشکافی و تاثیر آن را بر اندیشه سیاسی- فقهی نشان دهیم.