تاثیر تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین VEGF در بافت عضله قلبی رت های نر دیابتی شده با STZ

ورزش عامل درمانی در افراد دیابتی است و فرآیند آنژیوژنز می تواند تحت تاثیر ورزش استقامتی قرار گیرد. هدف پژوهش بررسی اثر 6 هفته تمرین استقامتی بر روی نوار گردان بر سطوح VEGF در عضله قلبی رت های دیابتی بود. تعداد 24 سر رت نر ویستار با وزن 4/9±245 گرم و سن 8 هفته بطور تصادفی به گروه های کنترل (6 سر) ، تمرین (6 سر) ، دیابت (6 سر) و دیابت تمرین (6 سر) تقسیم شدند. دیابت بوسیله تزریق استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. پروتکل تمرینی برای 6 هفته و 5 جلسه در هر هفته انجام شد. 24 ساعت پس از پروتکل تمرینی، رت ها تشریح و بافت قلبی خارج گردید. سطوح پروتئین VEGF به روش الایزا اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنووای یک طرفه استفاده شد. یافته ها نشان داد که تمرین منجر به افزایش معنی دار VEGF در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت شد (008/0=P). میزان VEGF در گروه دیابت در مقایسه با گروه های سالم و تمرینی کاهش معنی دار داشت (001/0=P). VEGF در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه های کنترل و تمرین کاهش معنی داری داشت (05/0>P). تمرین منجر به افزایش معنی دار VEGF در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد (001/0=P).
بحث و VEGF در گروه های سالم نسبت به گروه های دیابتی به شکل معنی داری بیشتر بود و تمرینات استقامتی موجب افزایش VEGF بافت قلبی شد. احتمالا این افزایش اثرات مثبتی بر فرآیندهای تنظیمی آنژیوژنیکی در بیماران دیابتی دارد. بنابراین، ورزش استقامتی می تواند استراتژی مناسبی برای توسعه روش های درمانی در بیماری دیابت شود.