تاثیر تمرین هوازی و بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن

یکی از دلایل بیماری های قلبی عروقی بی تحرکی و مصرف غذاهای دارای اکسیدان است. بدین منظور هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن می باشد. 38 رت صحرایی نر ویستار دو تا سه ماهه با وزن تقریبی 200-260 گرم به هفت گروه، پایلوت (14=n) ، کنترل (4=n) ، ملاتونین (4=n) ، تمرین هوازی )4=n)، تمرین بی هوازی (4=n) ، تمرین هوازی ملاتونین (4=n) و تمرین بی هوازی ملاتونین (4=n) تقسیم شدند. گروه پایلوت برای تایید فیبروز در میوکارد به دو گروه ایسکمی و سالم تقسیم شد. گروه های ملاتونین به مدت یک ماه هر روز با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن گاواژ شدند؛ و سپس گروه های تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، تمرین هوازی ملاتونین و تمرین بی هوازی ملاتونین تحت دوره تمرین یک ماهه با تواتر تمرین سه جلسه در هفته روی تردمیل قرار گرفتند. در انتهای یک ماه، تمام رت ها در دو روز متوالی با فاصله 24 ساعت تحت تزریق داروی ایزوپرنالین برای القای ایسکمی قرار گرفتند. درنهایت، بیان ژن VEGFAوVEGFR2 به روش ریل تایم انجام شد. نتایج تحقیق با فرمول2-∆∆ct و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه آنووا، لون و توکی تحلیل شد. تیمار تمرین هوازی و تمرین بی هوازی به طور جداگانه بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 تاثیر افزایشی داشتند اما تاثیر آنها از نظر آماری معنی دار نشد. سایر گروه ها غیر از ملاتونین نیز باعث افزایش بیان ژن های فوق شدند. ملاتونین توانست بیان ژن VEGFA و VEGFR2 را کاهش دهد. تمرین هوازی و بی هوازی در دراز مدت در صورت سازگاری می توانند از میزان حجم سکته میوکارد احتمالی بکاهند.