اثر تمرینات بینایی و بینایی- حرکتی منتخب بر مولفه های ادراک بینایی وابسته به حرکت در کودکان دارای تنبلی چشم

مطابق با "فرضیه ی حرکت"، مسئله ی مهم در رشد و تعدیل مولفه های ادراک بینایی، حرکات فعالانه و یا غیر فعالانه فرد نیست، بلکه توجه فرد به اشیاء و محرک های مهم در اطراف خود است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر، بررسی "فرضیه حرکت" در ارتباط با مولفه های ادراک بینایی وابسته به حرکت در کودکان دارای تنبلی چشم بود.

روش تحقیق در این پژوهش نیمه تجربی و در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون استفاده شده است. نمونه های این پژوهش شامل 30 نفر از کودکان 5 تا 8 سال دارای تنبلی چشم بودند که به صورت تصادفی از میان تمام کودکان مبتلا به تنبلی چشم شهرستان سبزوار در سال 1394 انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها بر اساس پیش آزمون ها، به صورت تصادفی در سه گروه مختلف قرار گرفتند. گروه آزمایشی یک (تمرینات بینایی) و گروه آزمایشی دو (تمرینات بینایی – حرکتی) تمرینات خود را به مدت 4 هفته، 3 جلسه در هفته و به مدت 30 دقیقه در هر روز انجام دادند. گروه کنترل نیز در این مدت به فعالیت های رومزه خود مشغول بود. در پایان نیز کلیه آزمودنی ها در پس آزمون شرکت کردند.

نتایج آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD نشان داد که بین گروه های آزمایشی و کنترل در مولفه های ادراک عمق، تیزبینی پویا و تعقیب بینایی تفاوت معنی دار آماری وجود دارد، ولیکن تفاوتی بین گروه های آزمایشی یافت نشد.

به طورکلی با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات بینایی از قبل طراحی شده (فعالانه، غیر فعالانه) موجب بهبود مولفه های ادراک عمق، تیزبینی پویا و تعقیب بینایی می گردد.