توسعه پایدار گردشگری در روستای ابیانه با استفاده از رویکرد پویایی سیستم

گردشگری روستایی یکی از بزرگ ترین پدیده های اقتصادی-اجتماعی-زیست محیطی جهانی برای کمک به توسعه نواحی روستایی و رفع مشکلات این نواحی است. در کشور ما نیز با توجه به روند روزافزون تخریب روستاها و کاهش رونق کشاورزی، توسعه گردشگری در روستاها می تواند با ایجاد فعالیت های مکمل به احیای این نواحی کمک کرده و سبب دست یابی به توسعه پایدار در نواحی روستایی شود. روستای ابیانه در استان اصفهان با توجه به جاذبه های طبیعی، فرهنگی و مذهبی یک مقصد گردشگری مهم به شمار می رود، اما از ظرفیت های گردشگری فراوان این روستا به نحو احسن بهره برداری نمی شود. بنابراین، برنامه ریزی با دید بلندمدت و با رویکرد پایدار که اهداف درآمدی، فرهنگی و اجتماعی، و زیست محیطی را به صورت هم زمان مد نظر قرار می دهد در این منطقه از اهمیت بسزایی در راستای اهداف توسعه پایدار برخوردار است. لذا در این پژوهش با استفاده از رویکرد پویایی شناسی سیستم به شبیه سازی سیستم گردشگری در این منطقه پرداخته شده و سیاست های مناسب جهت توسعه ظرفیت گردشگری منطقه و جمعیت گردشگران با توجه به اهداف درآمدی و زیست محیطی شناسایی و شبیه سازی شده اند. داده های مورد نیاز برای ساخت مدل از سه گروه خبرگان صنعت گردشگری، گردشگران و اهالی ابیانه و همچنین اسناد موجود در این زمینه گردآوری شده است. شش سیاست مختلف در زمینه چگونگی تخصیص بودجه به زیرساخت ها، خدمات فرهنگی، خدمات درمانی- بهداشتی و صنایع دستی منطقه شناسایی و مورد ارزیابی قرار گرفته اند. مقایسه سیاست های متفاوت پیشنهادی نشان می دهد بهترین سیاست، تخصیص بیشتر بودجه برای زیرساخت سازی و علی الخصوص زیرساخت های اقامتی-رفاهی و پس از آن زیرساخت های ورودی- خروجی است.