کارکرد شاعرانه آرکائیسم در شعر شفیعی کدکنی

آرکائیسم، نوعی هنجارگریزی و انحراف از زبان معمول و نرم و به کار بردن واژگان و ساختاری است که در گذشته، متداول بوده؛ اما در اشعار شاعران امروزی و معاصر، رواج چندانی ندارد. فرض محقق در این مقاله، آن است که در میان شاعران معاصر، پس از اخوان و شاملو، شفیعی کدکنی، بیش از دیگران، از این شگرد، جهت تشخص بخشیدن به زبان شعری خود، سود برده است. به همین منظور، این مقاله به بررسی این موضوع در اشعار شفیعی کدکنی در سه دفتر: «زمزمه ها» ، «شبخوانی» ، «از زبان برگ» در دو مقوله آرکائیسم واژگانی و نحوی، پرداخته است. بدیهی است قبل از بررسی این عنصر در اشعار شفیعی کدکنی، در قسمت بحث و بررسی این مقاله، به تعریف، تشریح و انواع آرکائیسم توجه شده است. بررسی این عنصر در اشعار شفیعی، نشان می دهد که باستان گرایی، در دو شاخه واژگانی و نحوی به صورت گسترده، مورد توجه شاعر بوده است اما در حوزه واژگانی به ویژه کاربرد اسم های کهن و قدیمی، خروج از هنجار، بیشتر صورت گرفته است.