«محتوی» و «استناد» در روایات طبی

علم طب دارای سلسله صورت مساله هایی است که باید پاسخ به آنها کشف شود. طب رایج با همه حرف و حدیث هایی که درباره آن وجود دارد، دارای متدولوژی و مبانی برای پاسخ به سئوال های خود است و طبق آنها پیش می رود. در باب طب اسلامی به عنوان جایگزین طب رایج با متدولوژی و مبانی متقن مواجه نیستیم. امروزه گرچه شاید استناد به حدیث و روایات برای رسیدن به طب جدید پدیده ای نو باشد اما اصل استناد به روایت، پدیده ای جدید نیست بلکه در طول قرن ها از سوی مکاتب گوناگون مورد توجه بوده و مکتب ها و مسلک هایی از جمله اخباریون و اصولیون به وجود آمده اند که هر یک حرفی برای گفتن دارند. هدف پژوهش حاضر، تبیین گستره تحلیل "محتوی" و "استناد" در حوزه روایات طبی بود.

رویکرد مواجهه با روایات طبی، می بایست همراه با یک مواجهه علمی باشد؛ در نحوه جمع آوری روایت، در تحلیل محتوی و نیز در مرحله آزمایش و نتیجه گیری. افراط و تفریطی که نوعا در مواجهه با روایات طبی دیده می شود، هر دو آسیب زننده خواهند بود. این که به تمامی این روایات به چشم سنت قطعی نگریسته شود یا این که بدون هر گونه بررسی کارشناسانه، به تمامی آنها با دیدی خالی از اعتماد بنگرند، هر دو آسیب زاست.