مطالعه تاثیر پلاسمای سرد آرگون در فشار اتمسفری بر افزایش سرعت انعقاد خون و التیام زخم تمام ضخامت پوست در موش های صحرایی

در سال های اخیر استفاده از پلاسمای سرد در فشار اتمسفری به عنوان یک استراتژی درمانی جدید و امیدبخش جهت توقف خونریزی و بهبود زخم های پوستی در پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از انجام مطالعه حاضر ارزیابی اثر بافتی پاتولوژیکی پلاسمای آرگون سرد در فشار اتمسفری در بهبود زخم تمام ضخامت پوست و افزایش سرعت انعقاد خون در موش های صحرایی بود. 48 سر موش صحرایی نر بالغ به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. تحت شرایط بیهوشی، زخم پوستی به قطر 15 میلی متر در پشت موش ها ایجاد گردید و مدت زمان انعقاد خون اندازه گیری شد. در گروه درمان بلافاصله پس از ایجاد زخم، پوست موش ها یک بار و به مدت 30 ثانیه تحت تابش پلاسما قرار گرفتند و همزمان مدت زمان انعقاد خون اندازه گیری گردید. سپس موش های گروه کنترل و تیمار به ترتیب در روزهای صفر، 7 و 21 پس از ایجاد زخم با اتر آسان کشی شدند. سپس زخم و پوست سالم اطراف آن جدا شد و پس از انجام رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین توسط میکروسکوپ نوری مورد بررسی بافت شناسی قرار گرفت. تابش پلاسما سرعت انعقاد خون در زخم پوستی در شرایط In vivo را افزایش داد. بر اساس یافته های آسیب شناسی بافتی، موش های گروه درمان با پلاسما، به طور معنی داری (05/0>p) روند بهتری را در التیام زخم تمام ضخامت پوستی نشان دادند. بنابراین پلاسمای سرد آرگون می تواند جهت افزایش سرعت انعقاد خون و بهبود روند ترمیم در زخم های پوستی مورد استفاده قرار گیرد.