ارائه مدل بهینه شناسایی نقاط حادثه خیز راه های دوخطه برو نشهری ایران

تصادفات رانندگی، جزئی از ترافیک و حمل و نقل در راه ها می باشند که همواره وجود دارند و بر ای مدیریت آن ها باید تدابیری اندیشید. نکته قابل توجه این است که سوابق نشان م ی دهد تعداد قابل توجهی از تصادفات در نقاط خاص ازجمله شیب ها، قوس ها و تقاطع های راه متمرکز شده است؛ لذا اصلاح و ارتقای ایمنی این نقاط در کاهش تصادفات و تلفات جاده ای، بیشترین اثر را دارد. مطالعه حاضر از نوع مقطعی، توصیفی و تحلیلی است. قلمرو پژوهش، تمامی راه ها ی دوخطه اصلی برون شهری کشور ایران که بر اساس فراوانی تصادفات وضعیت بحرانی داشته اند، می باشد . بدین منظور، اطلاعات موردنیاز تصادفات برای یک دوره 5 ساله (از سال 1390 تا 1394 ) و دیگر داده های موردنیاز از طریق پلیس راه استان ها و مرکز مدیریت راه ها تهیه شد و به منظور شناسایی نقاط حادثه خیز با استفاده از سه معیار شناسایی نقاط حادثه خیز شامل معیار فراوانی تصادف، شاخص همسنگ خسارت مالی و برآورد بیز تجربی موردتحلیل و بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که روش فراوانی تصادفات به سمت مکان هایی با حجم ترافیک بالا گرایش داشته و علاو هبرآن، شدت تصادف در این روش در نظر گرفته نمی شود. در روش شاخص همسنگ، خسارات مالی نیز حجم ترافیک عبوری و ماهیت تصادف در نظر گرفته نمی شود و انحراف به سمت مکان هایی با سرعت بالا در راه های برون شهری دارد. لیکن روش بیز تجربی با درنظرگرفتن ماهیت تصادفی تصادفات و در داده های تصادفات، با دقت بیشتری نسبت به تخمین پتانسیل بهبود « بازگشت به میانگین » لحاظ نقاط حادثه خی ز اقدام نموده و در مقایسه با سایر روش ها ، روش مناسبی در تعیین نقاط (P.I) حادثه خیز در راه های برون شهری است و درنهایت تحلیل های صورت گرفته به روش بیز تجربی نشان داد که در محورهای موردمطالعه، تمرکز مکان های شناسایی شده، بیشتر در پیچ ها و تقاطع ها است.