بررسی تاثیر نابرابری های منطقه ای بر امنیت عینی استان های کشور

از جمله مسایل بسیار مهمی که از دیرباز تاکنون در شکل های مختلف مطرح بوده و ابعاد و موضوع های مربوط به آن درگذر زمان، تنوع بسیاری داشته است، مقوله امنیت است. در دهه های اخیر، مفهوم جدیدی از امنیت متولد شده است که با مفهوم امنیت در دوره های قبل تفاوت های اساسی دارد. بدین معنی که امنیت چند جانبه شده، فقط محدود به بعد نظامی نمی شود و تنها با توسل به نیروی نظامی و زور تامین نمی شود. یکی از عواملی که بر امنیت عینی در سطح کلان جامعه تاثیر می گذارد، نابرابری های منطقه ای موجود در سطح جامعه است. با توجه با مطالب ذکر شده می توان گفت موضوع این مقاله «بررسی تاثیر نابرابری های منطقه ای بر امنیت عینی استان های کشور» است. سطح تحلیل تحقیق، سطح کلان و واحد تحلیل تحقیق، استان می-باشد. جامعه آماری تحقیق همه 31 استان کشور می باشد. روش بکار رفته در این پژوهش، روش تحلیل ثانویه است. یافته های تحقیق نشان می دهند از لحاظ امنیت، استان تهران دارای بالاترین میزان امنیت عینی و استان خوزستان دارای کمترین میزان امنیت عینی در بین استان های کشور بوده است. همچنین از لحاظ نابرابری منطقه ای، استان البرز دارای بیشترین نابرابری و استان های کهکیلویه و بویر احمد و یزد دارای کمترین نابرابری با توجه به جمعیت در بین 31 استان کشور بوده اند. یافته های تحقیق همچنین نشان می دهند که بین متغیر نابرابری منطقه ای با متغیر امنیت رابطه معنادار وجود دارد و تقریبا 0/36 واریانس متغیر امنیت عینی استان ها ناشی از نابرابری منطقه ای است. همچنین به ترتیب ابعاد فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی نابرابری منطقه ای بیشترین تاثیر را در امنیت عینی استان ها داشته اند. در ضمن نابرابری منطقه ای بیشترین تاثیر را به ترتیب بر روی ابعاد فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی امنیت عینی داشته است که تاثیر نابرابری منطقه ای بر روی بعد اقتصادی امنیت معنادار نبوده است.