مقایسه نقطه شکست ضربان قلب به روش S.Dmax با آستانه تهوی های در مردان غیرفعال

هدف تحقیق: نقطه شکست ضریان قلب (HRDP) یکی از روش های برآورد آستانه بی هوازی در طول تمرین است، که برای برنامه ریزی شدت تمرینات از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین نقطه شکست ضربان قلب (HRDP) با استفاده از مدل کوتاه بیش ترین فاصله (S.Dmax) با دومین آستانه تهویه ای (VT2) بود. روش تحقیق: 21 نفر مرد غیرفعال داوطلب (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 31/1±9/19 سال، قد 3/5±4/173 سانتی متر، وزن 9/8±9/67 کیلوگرم، اکسیژن مصرفی بیشینه 52/0±08/3 لیتر بر دقیقه) آزمون ورزشی فزاینده نوارگردان را تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. برای تعیین HRDP، ضربان قلب آزمودنی ها به وسیله دستگاه پولار ثبت و با استفاده از برنامه رایانه ای طراحی شده آنالیز شد. گازهای تنفسی در طول آزمون فزاینده توسط دستگاه گاز آنالایزر اندازه گیری شد. از مدل گرافیکی بلاند- آلتمن و روش آماری همبستگی درون خوشه ای(ICC) برای پردازش داده ها استفاده شد. HRDP در تمامی آزمودنی های پژوهش حاضر مشاهده شد. تفاوت معنی داری بین متغیرهای ضربان قلب، اکسیژن مصرفی، تهویه، حجم جاری و تواتر تنفسی مطابق با HRDP و VT2 وجود نداشت (05/0< p). همچنین نتایج آزمون ICC و نمودارهای بلاند- آلتمن نشان داد که همگرایی بالایی بین ضربان قلب (b.min-1 ICC= 0.866; ±1.96; 95% CI= -7.2 to 6.7) و اکسیژن مصرفی (ICC= 0.963; ±1.96; 95% CI= -3.2 to 3.5 ml.kg-1.min-1 ) اندازه گیری شده در HRDP و VT2 وجود دارد. با توجه به نتایج این تحقیق، می توان نتیجه کرفت که S.Dmax روش مطمئنی برای جایگزین روش های تهاجمی، پرهزینه و وقت گیر است. بنابراین، می توان از روش S.Dmax برای تعیین آستانه بی هوازی در مردان جوان سالم استفاده کرد.